بررسی مقابر دوره اسلامی شهر ری

همراه با بسط و گسترش قلمرو اسلام و فتوحات مسلمین در اقصی نقاط ایران ، تا مدتها هنر معماری این سرزمین بر عناصر گذشته خود متکی بود. از آن پس هنرمندان مسلمان ایران با تکیه بر عناصر هنری گذشته خود بویژه هنر عصر ساسانی و با الهام از فرهنگ اسلامی معماری ایران را رونق بخشیدند. در ایران دوره اسلامی ، بناهای آرامگاهی بعد از مساجد در شمار پرتعدادترین آثار معماری قرار دارند. ساخت این بناها از سده چهارم هجری قمری به بعد ، با پدید آمدن سلسله های مختلف محلی در شرق و شمال ایران که همزمان با تضعیف خلافت عباسی بود، رواج یافت . بخصوص در زمان حکومت شیعه مذهب آل بویه و به دلیل قدرت سیاسی آنها ساخت این نوع بناها بصورت گسترده ای انجام پذیرفت . بناهای آرامگاهی بطور کلی به دو گروه بناهای مذهبی و غیرمذهبی تقسیم می شوند. تقسیم بندی دیگر بناهای آرامگاهی از لحاظ فرم و ریخت شناسی می باشد، که از این نظر به دو گروه بناهای برجی شکل و غیر برجی شکل تقسیم می شوند. در این راستا منطقه شهر ری در شش کیلومتری جنوب و جنوب شرقی استان تهران از جمله مناطقی است که بناهای آرامگاهی نسبتا زیادی را در خود داده است. این بناها از لحاظ فرم و ریخت شناسی در شمار مقابر برجی شکل و مقابر غیربرجی شکل قرار دارند. بناهای آرامگاهی مذهبی در شهر ری مجموعه ناهمگونی را تشکیل می دهند که به سبکهای مختلفی ساخته شده اند و از لحاظ زمانی متعلق به دوره های مختلفی از دوره آل بویه تا زمان قاجار را شامل می شوند. بعضی از این بناها در سالهای اخیر به دلایل مختلفی مانند گذشت زمان و یا توسط سازمان اوقات تخریب گردیده و بناهای نوسازی بجای آنها احداث شده است .